Οι ημέρες πριν την έλευση του νέου έτους είναι συνήθως ημέρες περισυλλογής και ενδοσκόπησης για πολλούς ανθρώπους. Είναι ημέρες όπου ένας άνθρωπος υποβάλει την ζωή του σε ενδελεχή εξέταση με σκοπό και συνάμα ευχή να αποτελέσει η νέα χρονιά ορμητήριο αλλαγών και εφαλτήριο εξέλιξης. Σαφώς, κάθε άνθρωπος επιθυμεί να αποτυπωθεί ο δυνητικός χαρακτήρας του «γίγνεσθαι» στον πυρήνα του «είναι» της ύπαρξης του. Αυτό που θέλω να πω με αυτήν την φράση είναι ότι κάθε άνθρωπος αποζητά την εξέλιξη και το μεγάλωμα της ύπαρξης του. Όπως το δέντρο βαθαίνει τις ρίζες του στο χώμα, έτσι κι ο άνθρωπος επιθυμεί να βαθύνει τις ρίζες του μέσα στην ζωή. Διότι μόνον όταν βαθαίνει κανείς τις «ρίζες» του μέσα στην ύπαρξη μπορεί να αποκτήσει μερίδιο στους καρπούς αυτής.
Αποτελεί πεποίθηση μου ότι το νόημα δεν αποτελεί απλώς μία επιλογή, αλλά μία ενστικτώδης ανάγκη του ανθρώπου. Η ζωή του ανθρώπου που είναι απογυμνωμένη από νόημα είναι μία ζωή που της λείπει το βάθος, η ουσία και η δημιουργικότητα. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να δημιουργήσει το νόημα στην ζωή του, καταντά ένας νομάς της ύπαρξης ο οποίος μετακινείται άσκοπα μέσα στην δυνητική σφαίρα του γίγνεσθαι χωρίς να μπορεί ποτέ δημιουργήσει την προσωπική του Ιθάκη. Έτσι μετατρέπεται σε έναν Δον Κιχώτη της ζωής: ζει χαμένος, αποκομμένος από τα συναισθήματα του σε μία αέναη προσπάθεια αναζήτησης ενός καλύτερου μέλλοντος το οποίο ποτέ δεν έρχεται.
Αποτελεί οξύμωρο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό, ότι ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργήσει και όχι απαραίτητα να βρει το νόημα στην ζωή του. Για αυτό τον λόγο αναφέρθηκα παραπάνω στην «δημιουργία» της προσωπική Ιθάκης του καθενός. Με την μεταφορά αυτή εννοώ ότι αποτελεί καθήκον ενός ανθρώπου πρωτίστως προς τον εαυτό του να δημιουργήσει έναν εσωτερικό χώρο ο οποίος θα μπορεί να φιλοξενήσει την ύπαρξη του . Αναφέρομαι σε έναν ψυχοσυναισθηματικό χώρο ο οποίος χαρακτηρίζεται από αγάπη, δημιουργικότητα. Έναν χώρο ο οποίος ενθαρρύνει την αναζήτηση του νοήματος, μα περισσότερο από όλα ένας χώρος που αποτελεί συνδετικό κρίκο με την ζωή.
Η ζωή, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, δεν αποτελεί τόσο ένα «ταξίδι», αλλά μία «διαδικασία». Εν αντιθέσει με το ταξίδι το οποίο έχει συνήθως έναν συγκεκριμένο προορισμό, η «διαδικασία» είναι αέναη. Αυτό μπορεί να φαντάζει τρομακτικό για πολλούς ανθρώπους και όχι άδικα. Όταν κανείς εκτίθεται στον αέναο χαρακτήρα της ζωής χωρίς να είναι οπλισμένος με κουράγιο παραλύει από τον φόβο. Ο αέναος χαρακτήρας της ζωής, μολονότι μπορεί να μην έχει έναν συγκεκριμένο προορισμό, δεν σημαίνει ότι είναι απογυμνωμένος σκοπού. Το ερώτημα λοιπόν που εγείρεται εδώ είναι το εξής: ποιος λοιπόν είναι ο σκοπός της ζωής;
Το ερώτημα αυτό έχει σαφώς έναν ιδιαίτερα υποκειμενικό χαρακτήρα και είναι δύσκολο να απαντηθεί. Αν, ωστόσο, προβαίναμε στην απόπειρα να αποδώσουμε έναν ευγενή σκοπό σε αυτήν την διαδικασία που ονομάζουμε ζωή, θεωρώ ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ο ακόλουθος: ο σκοπός της ζωής είναι εξέλιξη ενός ανθρώπου. Με άλλα λόγια, ζωή είναι η θέληση για εξέλιξή. Αποτελεί πεποίθηση μου ότι η όποια πρόσβαση στην ευτυχία μπορεί να έχει έναν άνθρωπος έρχεται μόνον μέσα από την εξέλιξη του εαυτού του. Όπως το ψηλό δέντρο που ανατείνεται στον φωτεινό ουρανό βαθαίνει τις ρίζες του στο σκοτεινό έδαφος, έτσι και ο άνθρωπος που θέλει να υψωθεί στο φωτεινό κομμάτι της ζωής, θα πρέπει αναγκαστικά να βαθύνει τις ρίζες του στο σκοτάδι της δικής του ύπαρξης.
Το σκοτεινό αυτό έδαφος για πολλούς ανθρώπους είναι ένα κομμάτι του εαυτού τους το οποίο δεν επιθυμούν να αντικρύσουν καθώς τους κάνει να αισθάνονται άβολα. Πολλές φορές αφορά συναισθήματα ντροπής, ενοχής, κατάθλιψης τα οποία με κάθε μέσο προσπαθεί ο άνθρωπος να αποφύγει. Η άρνηση, ωστόσο, ή για να το θέσω ακριβέστερα η αποφυγή της συναισθηματικής πραγματικότητας αποτελεί από τα μεγαλύτερα ατοπήματα της ύπαρξης. Αποτελεί τον Δούρειο Ίππο ο οποίος θα αλώσει το κάστρο της ζωής με δόλιο τρόπο. Είναι μία μορφή αυτό εξαπάτησης με τεράστιο κόστος. Διότι αποφεύγοντας κανείς το δυσάρεστο και το αρνητικό, αποφεύγει τον ίδιο τον εαυτό του και παράλληλα την ίδια την ζωή. Όταν κανείς προστατεύει τον εαυτό του από τις κακοτοπιές της ύπαρξης, δεν προστατεύεται μόνο από τα δεινά αυτής. Προστατεύεται και από τα καλά της και κατ΄επέκταση και από την ίδια την ζωή. Συνεπώς, ο άνθρωπος καταντά να μην ζει πραγματικά αλλά να υπάρχει μέσα στην διαδικασία της ζωής συμπεριφερόμενος «σαν να» ζει.
Ενώ η αποφυγή της επώδυνης συναισθηματικής πραγματικότητας αποτελεί έναν από τους πιο επικίνδυνους Δούρειους Ίππους της ύπαρξης, η επεξεργασία των «αρνητικών» συναισθημάτων αποτελεί ένα πραγματικό γεφύρι προς την ζωή. Είναι το γεφύρι που ενώνει το πολλές φορές επώδυνο παρελθόν ενός ανθρώπου με ένα δημιουργικό και πιο ευτυχισμένο γίγνεσθαι. Κι εδώ η ευτυχία δεν είναι η απουσία της δυστυχίας. Αυτό είναι τόσο ουτοπικό, όσο και ανέφικτο. Το είδος της ευτυχίας στο οποίο αναφέρομαι εδώ είναι η δυνατότητα ανοχής και επεξεργασίας της δυστυχίας ούτως ώστε να μην αποτελεί κίνδυνο αλλά πρελούδιο της συναισθηματικής ωρίμανσης και εξέλιξης ενός ανθρώπου.
Η επεξεργασία του αρνητικού και η εύρεση νοήματος, είναι τα γεφύρια που βοηθούν την μετάβαση ενός ανθρώπου από το επώδυνο παρελθόν προς ένα φωτεινό μέλλον. Είναι τα γεφύρια που ενώνουν αυτό που ήταν κανείς, με αυτό που θέλει να γίνει. Και αυτά τα γεφύρια χρειάζεται να τα χτίσει κανείς. Ας χτίσουμε λοιπόν το γεφύρι του γίγνεσθαι πάνω από την φουρτουνιασμένη θάλασσα του είναι.