Έχουν περάσει περισσότερες από 50 χιλιετηρίδες από τότε που ο άνθρωπος εγκατέλειψε τις Αφρικάνικες σαβάνες αποκόπτοντας βίαια τον ομφάλιο λώρο με τη φύση. Η πτώση αυτή του ανθρώπου από τη φύση, είναι έκδηλη σε πολλές θρησκείες και περίτεχνα αποτυπωμένη στην Παλαιά Διαθήκη. Απογυμνώνοντας τον από τον μεταφυσικό του χαρακτήρα και την χριστιανική ηθική, ο μύθος των πρωτοπλάστων αντανακλά συμβολικά, κατά την άποψη μου, το πρώτο μεγάλο τραύμα που βίωσε η ανθρωπότητα: την αποκοπή από τη φύση. Μέχρι τότε ο άνθρωπος ήταν συμβιωτικά προσκολλημένος στη φύση και δεν είχε συναίσθηση της ύπαρξης του: ήταν αποκλειστικά ένα βιολογικό ον.
Η αποκοπή του ανθρώπου από τη φύση, ωστόσο, οδήγησε εξελικτικά στη δημιουργία του ψυχολογικού εαυτού, καθιστώντας τον πλέον ένα ψύχο-βιολογικό όν. Έτσι, ο άνθρωπος, σαν τους πρωτόπλαστους της παραβολής, άρχισε να νιώθει γυμνός: η γύμνια του συμβολικά αντανακλά την συναισθηματική του ευαλωτότητα, τον φόβο και τα άγχη του. Το δυστύχημα είναι ότι ο άνθρωπος δε μπορεί πλέον να επιστρέψει στην παραδείσια κατάσταση που ήταν πριν. Δεν μπορεί να βιώσει την απόλυτη ένωση με τη φύση την οποία μάταια πασχίζει να επιτύχει προσωρινά μέσα από ψυχεδελικά ναρκωτικά, οργιαστικές μορφές σεξουαλικής ικανοποίησης και κάθε λογής τελετουργίες.
Παρότι με οίηση μπορούμε να καυχηθούμε ότι δεν έχουμε πλέον τίποτε κοινό με τον πρωτόγονο άνθρωπο, η αποκοπή μας από τη φύση άνοιξε το κουτί της Πανδώρας με μύρια όσα δεινά, δικαιώνοντας την ρητορική του Φρόυντ ότι ο πολιτισμός είναι η πηγή της δυστυχίας. Η προσωπική μου διαφωνία με τον Φρόυντ αφορά την αιτία της δυστυχίας: δε θεωρώ ότι η δυστυχία αφορά τόσο την καταπίεση των ενστίκτων όσο την αδυναμία του ανθρώπου να δώσει απάντηση στο ερώτημα της ύπαρξης.
Πράγματι, ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να λύσει το αίνιγμα της ύπαρξης. Πιο συγκεκριμένα, χρειάζεται να απαντήσει στο εξής ερώτημα: Ποιος είμαι; Παρόλα αυτά, τελευταία ξεπηδά από το κουτί της Πανδώρας η ελπίδα: η ελπίδα ότι ο άνθρωπος θα μπορέσει να λύσει το αίνιγμα της ύπαρξης και να “γίνει αυτό που είναι”. Ένα αίνιγμα το οποίο μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του, των παραγωγικών του δυνάμεων και της ικανότητας του για αγάπη.
Τι είναι όμως η αγάπη; Αγάπη, κατά την άποψη μου είναι η ικανότητα να επιτρέπουμε σε κάποιον να είναι αυτό που έχει επιλέξει να είναι, χωρίς να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε, φροντίζοντας παράλληλα για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του. Συνεπώς, αγάπη σημαίνει ευθύνη και συνάμα δημιουργία.
Μόνο μέσα από την αγάπη και τη δημιουργία θα καταφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος να διασχίσει την άβυσσο της ύπαρξης, ξεπερνώντας την υπαρξιακή ανησυχία και τον τρόμο θανάτου με ένα – όπως εμφατικά έγραψε κάποιος- Αχίλλειο πήδημα.
