«Σκότωσα τον Τζον Λένον γιατί δε μπορούσα να αντέξω να είμαι ασήμαντος πια. Έπρεπε να αλλάξω, να ζήσω, να αναγεννηθώ. Η μόνη εφικτή λύση που μπορούσα να βρώ ήταν να αναγεννηθώ ξανά ως ο δολοφόνος του Τζον Λένον»Mark David Chapman, δολοφόνος του John Lennon
Ως stalking (εμμονική καταδίωξη) ορίζουμε την ηθελημένη, κακοήθη και επαναλαμβανόμενη καταδίωξη και παρενόχληση ενός ατόμου τα οποία θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια του. Οι Stalkers συνήθως διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: τους «ερωτομανείς», τους «εμμονικούς με το αντικείμενο αγάπης» και τους «απλώς εμμονικούς», όπως η περίπτωση του δολοφόνου του John Lennon που θα εξεταστεί στο παρακάτω απόσπασμα:
O Lennon ήταν ο αγαπημένος rock star του Mark David Chapman. Εξετάζοντας το παρελθόν του Chapman, φαίνεται ότι η ψυχική του πραγματικότητα δομούνταν από ιδεοληψίες, εμμονές και εθισμούς. Από την ηλικία των 8 υπήρξε φανατικός των Beatles: άκουγε για ώρες συνεχόμενα τα άλμπουμ τους και διακατέχονταν από φαντασιώσεις ότι θα γινόταν το πέμπτο μέλος της μπάντας. Από πολύ μικρή ηλικία φάνηκε ότι είχε εμμονή με το να γίνει διάσημος: πίστευε ότι αυτό θα τον βοηθήσει να δραπετεύσει από από το εξαιρετικά τραυματικό περιβάλλον στο οποίο είχε μεγαλώσει. Πράγματι, ο Chapman μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με έντονη παρουσία ενδοοικογενειακής βίας. Αναγκάστηκε έτσι να καταφύγει στη μουσική και στις φαντασιώσεις του για να δραπετεύσει από αυτό το τόσο τραυματικό περιβάλλον.
Ως παιδί έπαιζε με φιγούρες playmobil και είχε φτιάξει ένα μικρό χωριό του οποίου αισθάνοταν ότι είναι ο βασιλιάς. Στο παιχνίδι αυτό, στο οποίο επιδίδονται πολλά παιδιά, δεν υπάρχει φυσικά τίποτε το παθολογικό εκτός από μία ειδοποιό διαφορά: ο Chapman ένιωθε ότι οι φιγούρες του μιλούσαν. Οι οπτικοακουστικές αυτές παραισθήσεις υποδηλώνουν συμπτώματα σχιζοφρένειας: για τον Chapman δεν υπήρχε σαφής διαχωρισμός μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Σε μια προσπάθεια να καταλαγιάσει τις φωνές που άκουγε, ο Chapman ασπάστηκε την θρησκεία. Οι φωνές ωστόσο δεν υποχώρησαν και έτσι ο Chapman ξεκίνησε την κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών. Αναμφίβολα, ο Chapman είχε ψυχωσική δομή και εθιστική προσωπικότητα. Έτσι για τον Chapman η θρησκεία και η μουσική μετατράπηκαν στις μεγαλύτερες του εμμονές και θα έκανε τα πάντα για να τις προστατεύσει από καθετί τις απειλούσε.
Το 1966 οι Beatles βρίσκονταν στο απόγειό τους. Ωστόσο η δήλωση του Λένον ότι «οι Beatles έχουν γίνει πιο δημοφιλείς ακόμα και από τον Χριστό» εξόργισε ορισμένους οπαδούς, ένας εκ των οποίων ήταν ο Chapman ο οποίος το πήρε προσωπικά. Το γεγονός αυτό υπήρξε σημείο τομής για την ψυχική πραγματικότητα του Chapman. Από την μία ήταν φανατικός των Beatles, από την άλλη ήταν φανατικός με τη θρησκεία. Έτσι δημιουργήθηκε μία ανυπόφορη εσωτερική διαμάχη καθώς οι δύο μεγαλύτερες εμμονές του βρίσκονταν πλέον απέναντι. Καταφύγιο σε αυτή την ανυπόφορη δυσφορία που ένιωθε δεν ήταν πλέον ούτε τα ναρκωτικά ούτε το αλκοόλ αλλά μία νέα εμμονή: να δολοφονήσει τον Λένον.
Για 14 χρόνια ο Chapman διατηρούσε μέσα του αυτή την εμμονή να δολοφονήσει τον Λένον. Το 1980 επισκέφτηκε την Νέα Υόρκη δύο φορές όπου και άρχισε να παρακολουθεί στενά τον Λένον και τη γειτονιά του. Τα απογέματα επέστρεφε στο ξενοδοχείο του όπου και σχεδίαζε μεθοδικά τον φόνο για τρεις μήνες. Προς το τέλος του χρόνου επισκέφτηκε για τελευταία φορά την Νέα Υόρκη. Στις 8 Δεκέμβρη του 1980, επέστρεψε στο ξενοδοχείο, άνοιξε τη Βίβλο του και έγραψε μέσα το όνομα του Λένον. Έπειτα ο Chapman αναχώρησε για την οικία του Λένον όπου και τον περίμενε. Όταν έφτασε ο Λένον, ο Chapman του ζήτησε να υπογράψει πάνω σε ένα άλμπουμ των Beatles . O Λένον έφυγε και επέστρεψε σπίτι 12 ώρες αργότερα όπου ο Chapman τον πυροβόλησε 5 φορές.
Τι οδήγησε τον Chapman στη δολοφονία του Λένον;
Αυτό που φαίνεται να οδήγησε τον Chapman στην δολοφονία του Λένον ήταν η ανάγκη του για φήμη. Όπως δήλωσε μεταγενέστερα στη συνέντευξη του δεν άντεχε να είναι πια άσημος και να ζει στο περιθώριο. Το παιδί που ικανοποιούσε τις ναρκισσιστικές του φαντασιώσεις έχοντας κάτω από την εξουσία του τις φιγούρες playmobil χρειάζονταν τώρα κάτι μεγαλύτερο, κάτι ισχυρότερο για να απεγκλωβιστεί από την ψυχική του πραγματικότητα. Η δολοφονία του Τζον Λένον ήταν το εισιτήριο εξόδου από τα ανυπόφορα συναισθήματα ασημαντότητας, ταπείνωσης και πόνου. Πέραν του κακοήθους ναρκισσισμού, αυτό που οδήγησε τον Chapman να διαπράξει το έγκλημα ήταν ένα πανίσχυρο αίσθημα φθόνου. Φθόνος, εδώ, είναι η επιθυμία να καταστρέψει κανείς κάτι (συνήθως όμορφο) που δε μπορεί να κατέχει. Είναι η παθολογικότερη έκφανση του θυμού, έννοια ταυτόσημη του μίσους.
Έτσι ο Chapman καταστρέφοντας τον Λένον κατέστρεψε παράλληλα και ένα κομμάτι του που υπέφερε την ασημαντότητα και τον εξευτελισμό καθιστώντας τον έτσι από έναν άσημο πολίτη, στον δολοφόνο του Τζον Λένον.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.o-klooun.com/psychology/stalking-i-periptosi-tou-dolofonou-tou-john-lennon