(ηχογραφημένο δύο χρόνια πριν , σαν σήμερα)
Εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει μία οικουμενική αλήθεια για την ζωή, ίσως αυτή θα μπορούσε να αποτυπωθεί στην εξής φράση: η ζωή είναι επώδυνη. Πράγματι, η ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο, την τραγωδία και την οδύνη. Το ερώτημα που ευλόγως εγείρει μία τέτοια διαπίστωση, είναι το πώς μπορεί κανείς να διέλθει μέσα από τον οδυνηρό κυκεώνα της ύπαρξης χωρίς να καταρρεύσει.
Στο παρόν επεισόδιο επιχειρώ να παρουσιάσω ορισμένες σκέψεις σχετικά με τον βασικότερο, κατά την άποψη μου, πυλώνα πάνω στον οποίο στηρίζεται μία “αρκετά” ικανοποιητική και ουσιαστική ζωή: το νόημα. Βασική μου πεποίθηση αποτελεί ότι μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει μία «αρκετά» ικανοποιητική ζωή που να αιτιολογεί και να νοηματοδοτεί την ύπαρξη του πέραν των περιορισμών και των δυσκολιών αυτής. Αυτός που έχει ένα «γιατί», έλεγε ο Νίτσε, μπορεί να αντέξει σχεδόν το κάθε «πως». Και αυτό είναι ένα είδος ρεαλιστικού οπτιμισμού και προϋποθέτει την παραγωγική χρησιμοποίηση των προνομίων της ύπαρξης ενός ατόμου το οποίο καλείται να ανακαλύψει το δικό του «γιατί» .
Η εύρεση νοήματος είναι η απάντηση στο αίνιγμα της ζωής και συνεπάγεται την πλήρη ανάληψη ευθύνης για τον εαυτό. Η αίσθηση καθήκοντος, η εύρεση νοήματος και η ανάληψη της ευθύνης για την ύπαρξη μας είναι ίσως τα μοναδικά αντίδοτα στο επώδυνο της ύπαρξης. Το νόημα είναι υπό αυτήν την έννοια όχι μόνον ενστικτώδης, αλλά και επιτακτική ανάγκη για μία όσο το δυνατόν ικανοποιητικότερη ζωή.
Παρακαλώ βρείτε το επεισόδιο στον παρακάτω σύνδεσμο:
